Μερικοί άνθρωποι απλά έτσι είναι. Ναι, το πιστεύω δεν είναι ότι δεν έχουν συναισθήματα απλά έτσι έχουν μάθει, συνηθίσει, όπως θέλεις πες το. Κοιτάζουν να σε ξεζουμίσουν, να σε εκμεταλλευτούν ποικιλοτρόπως και ύστερα να σε πετάξουν. Ίσως από φόβο μην πονέσουν. Μην νιώσουν και πονέσουν. Μπορεί και όχι. Πάντως σίγουρα είναι κενοί, άδειοι. Ζουν με γνώμονα το συμφέρον τους. Σε όλες τους τις σχέσεις. Γι΄ αυτό και μένουν μόνοι. Ίσως πέρασαν δύσκολα και η ζωή τους δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Αλλά θα μου πεις και ποιανού είναι ρόδινη η ζωή; Να παλεύεις και να κοπιάζεις για το καθετί πρέπει, να το κρατάς γερά μην σου φύγει κι ύστερα φτου πάλι απ΄ την αρχή. Ωστόσο, τότε τι φταίει και αυτή η συμπεριφορά; Τα συναισθήματά τους πού είναι καταχωνιασμένα; Μήπως φταίει η εποχή, που μάθαμε να μην εκτιμάμε και όλα να τα παίρνουμε έτοιμα; Που δεσμοί γεροί δεν μας δένουν πια και οτιδήποτε χαλάει το πετάμε και το αντικαθιστούμε αντί να το διορθώνουμε; Μάλλον όλα αυτά και άλλα πολλά. Κρίμα που αντί να γινόμαστε καλύτεροι οι άνθρωποι, πηγαίνουμε χιλιάδες βήματα πίσω. Εγωισμός, ψευτιά και συμφέρον το τρίπτυχο μιας δυστυχισμένης ζωής. Φτιάξε το είναι σου. Γίνε άνθρωπος με την αληθινή αξία και σημασία. Αλλάζουν οι σχέσεις όταν ο ίδιος διορθώνεσαι και βλέπεις με τα μάτια της αθώας ψυχής που κρύβεις μέσα σου.
Καληνύχτα φίλοι μου!!!!!!