Δεν αντέχεις να ακούς, να διαβάζεις και να βλέπεις τις συνθήκες ζωής αυτών των ανθρώπων.Πρόσφυγες παντού και δεν ήταν επιλογή τους. Αναγκάστηκαν.Δεν τους είναι ευχάριστο αλλά αγωνίζονται για τα παιδιά τους, για να σωθούν. Τόσοι άνθρωποι κάθε μέρα ξεριζώνονται και αναζητούν ένα μέρος χωρίς πόλεμο, ένα μέρος να κοιμηθούν κι ας είναι και ο δρόμος. Δεν έχουν απαιτήσεις. Χαμογελούν όταν νιώθουν ασφάλεια, όταν αισθάνονται ότι θα ζήσουν. Και δεν ενδιαφέρονται για το πού και το πώς. Και τότε σκέφτεσαι το πόσο τυχερός είσαι που ζεις με αξιοπρέπεια και πόσο αχάριστος ταυτόχρονα που πολλές φορές γκρινιάζεις και παραπονιέσαι για πράγματα που εσύ θεωρείς δεδομένα ενώ άλλοι ζουν και χωρίς αυτά και είναι ευτυχισμένοι. Κι εκείνα τα παιδάκια που ταλαιπωρούνται στο κρύο και στη βροχή,χωρίς να έχουν μερίδιο ευθύνης για ό,τι τους συμβαίνει και χωρίς να ξέρουν το μέλλον τους και τί ξημερώνει , πάλι χαμογελούν και εκτιμούν τα ρούχα, τα τρόφιμα και ό,τι απλό τους προσφέρεται.
Γι΄ αυτό ας μην είμαστε εγωιστές.Και ας βοηθήσουμε όσο και με όποιο τρόπο μπορούμε αυτούς τους ανθρώπους που τώρα έχουν την ανάγκη μας. Και οι ίδιοι ας μην είμαστε αχάριστοι. Ας επανεκτιμήσουμε όσα έχουμε στη ζωή μας και να θυμόμαστε πως στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ό,τι αποκτάται, εύκολα μπορεί να χαθεί.
Στη θέση τους μπορεί κάποια στιγμή κι εμείς να βρεθούμε και τότε θα καταλάβουμε την αξία της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου