Ο χρόνος. Περνάει και ούτε που καταλαβαίνεις πότε. Και πολλές φορές δεν ξέρεις αν είναι νωρίς ή αργά για να αντιδράσεις. Δεν ξέρεις αν μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα, αν μπορείς να συγχωρήσεις, αν μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη. Ξέρεις, όταν ο χρόνος περνάει οι πλήγες ή μεγαλώνουν ή κλείνουν και δεν ανοίγουν ξανά. Περνάει και οι στιγμές γίνονται ξαφνικά αναμνήσεις.Κι εμείς ανήμποροι παρακολουθούμε απλά τη ζωή μας.
Αλλά θα μου πεις και ποιος καθορίζει το χρόνο; Γιατί ο χρόνος να στέκεται εμπόδιο στη ζωή καμιά φορά; Γιατί να μην μπορεί να παγώσει; Κι εγώ που το σκέφτηκα κάποια μέρα κατάλαβα ότι η ύπαρξή του έχει στόχο να βάζει τη ζωή μας σε μια σειρά. Ωθεί τον άνθρωπο να μην αφήνει τίποτα για το αύριο, να μην μετανιώνει αργότερα για τίποτα. Επανορθώνει και αποφασίζει τη στιγμή που πρέπει.
Κι όμως, πολλές είναι οι φορές που ο χρόνος πιέζει. Δεν σου αφήνει επιλογή, σε πνίγει. Ξέρεις ότι πρέπει να βιαστείς, να μιλήσεις χωρίς να σκεφτείς. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Ίσως και τα δύο. Από τη μία, βοηθά ώστε να μην δειλιάσεις στιγμή γι΄αυτά που θα πεις και θα κάνεις και από την άλλη, ίσως αποβεί μοιραία κάθε βιαστική επιλογή που θα κάνεις.
Το πιο σημαντικό φίλοι μου, είναι να χρησιμοποιούμε το χρόνο προς όφελός μας. Να μην χρειάζεται να φτάσει η στιγμή που εκείνος θα πιέσει τις καταστάσεις και τους εαυτούς μας. Να τον αξιοποιούμε γνωρίζοντας ότι κάναμε το καλύτερο δυνατό που μπορούσαμε, πως δεν αφήσαμε τίποτα στην τύχη του και κανέναν.
Είναι αλήθεια πως όλα τα ωραία τελειώνουν γρήγορα. Ε, λοιπόν στο χέρι σου είναι να μην τελειώσουν ποτέ. Εκμεταλλεύσου κάθε ώρα και λεπτό περνώντας όμορφα, σκεφτόμενος κάθε μέρα θετικά χωρίς γκρίνια και μιζέρια και θα δεις πως ο χρόνος περνά πιο αργά γιατί δεν κοιτάζεις το ρολόι σου τρεις και λίγο, γιατί αυτό που σ΄ενδιαφέρει είναι να γεμίζεις τη ζωή σου με όμορφα πράγματα και ανθρώπους, με δημιουργία και αισιοδοξία κι εκείνος λειτουργεί ως σύμμαχος και όχι εχθρικά. Μην τον αφήσεις να σε αλλάξει,ζήσε τη ζωή που σου αξίζει, εκείνη που έμαθες όταν σε πρωτοκράτησε η μάνα σου στα χέρια της.
Λυπήθηκαν μεγάλως στον αποχωρισμό των.
Δεν τόθελαν αυτοί· ήταν η περιστάσεις.
Βιοτικές ανάγκες εκάμνανε τον ένα
να φύγει μακρυά — Νέα Υόρκη ή Καναδά.
Η αγάπη των βεβαίως δεν ήταν ίδια ως πριν·
είχεν ελαττωθεί η έλξις βαθμηδόν,
είχεν ελαττωθεί η έλξις της πολύ.
Όμως να χωρισθούν, δεν τόθελαν αυτοί.
Ήταν η περιστάσεις.— Ή μήπως καλλιτέχνις
εφάνηκεν η Τύχη χωρίζοντάς τους τώρα
πριν σβύσει το αίσθημά των, πριν τους αλλάξει ο Χρόνος·
ο ένας για τον άλλον θα είναι ως να μένει πάντα
των είκοσι τεσσάρων ετών τ’ ωραίο παιδί.
Κ.Π Καβάφης
