Η γλυκιά μυρωδιά τους, τα χαρούμενα χρώματά τους , τα τόσο απαλά και αγνά μου θυμίζουν την αθώα παιδική ηλικία, το σχολείο γεμάτο απ΄αυτές, τους μυρωδάτους δρόμους που περνούσα κάθε πρωί. Μυρίζοντας και βλέποντάς τες με τα ροζουλιά και λευκά τους άνθη έφτιαχναν τη μέρα μου, γέμιζαν την ψυχή μου με όμορφα συναισθήματα σαν αυτά της ελπίδας,της χαράς , της ξεγνοιασιάς. Ήταν το σημάδι της φύσης πως όλα από εδώ κι εμπρός θα είναι καλά και ωραία ( αλλά θα μου πεις και τί δεν είναι όμορφο όσο είσαι μικρό παιδί!).
Ερχόταν η άνοιξη και άνοιγε η καρδιά μου.
Και τώρα, που πέρασαν κάμποσα χρόνια πάλι το ίδιο νιώθω.
Η ομορφιά τους, το χρώμα τους μεταφέρει τον νου και την ψυχή μου σε όποια πόλη κι αν είμαι, στο τότε.
Τότε που όλα ήταν απλά και όμορφα, τότε που τα προβλήματα έμοιαζαν μικρά και ασήμαντα.
Η φύση θυμίζει στον άνθρωπο ότι με χαρά κι ελπίδα όλα ξεπερνιούνται.
Η άνοιξη ξεπροβάλλει για να παραμερίσει κάθε μαύρη σκέψη και σκιά του δειλού χειμώνα.
Για να υπενθυμίσει ότι πρέπει να ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει μακριά από κάθε πόνο και θλίψη.
Η άνοιξη, η αγαπημένη μου εποχή!Και μόνο η λιακάδα αρκεί για να μου φτιάξει την διάθεση!Όλα είναι πιο εύκολα και ωραία την άνοιξη..Σου εύχομαι η ζωή και το blog σου να ανθίσει όπως οι αμυγδαλιές! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή