Δεδομένα #not

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Με δυσκολία ανοίγεις τα μάτια σου. Τελικά σηκώνεσαι απ΄ το κρεβάτι. Κι αυτό με δυσκολία. Πηγαίνεις στη δουλειά, μιλάς με τους ίδιους ανθρώπους, κάνεις τα ίδια πράγματα που έκανες και χθες κι επιστρέφεις στο σπίτι. Άλλοτε ευχαριστημένος που πήγε σχετικά καλά η μέρα σου κι άλλοτε εντελώς κομματιασμένος που όλα πήγαν στραβά. Δεδομένη καθημερινότητα. Κι εδώ θα σε διακόψω που σκέφτεσαι πόσο ανιαρή έχει γίνει η ζωή σου. Ξέρεις γιατί ; 

Γιατί δεν δίνεις αξία στα μικρά ωραία πράγματα που συμβαίνουν μέσα στα ίδια, τα κοινά, τα δεδομένα. Γιατί μέχρι και τα συναισθήματα τα ταξινομούμε  σε κουτάκια και χρησιμοποιούμε κάθε μέρα τα ίδια. Δεδομένα και τα αισθήματα. Δοκίμασε μια φορά αντί να θυμώσεις να πεις ''δε πειράζει'' και να ρίξεις ένα χαμόγελο. Όλη η στιγμή θ΄ αλλάξει, το κλίμα θα ελαφρύνει αμέσως. Δοκίμασε να μιλήσεις με τους ανθρώπους που εκτιμάς περισσότερο και που σου δίνουν θετική ενέργεια και προσπέρασε τους κακοπροαίρετους. Άκουσέ τους, πάρε τα μαθηματά σου και προχώρα παρακάτω. Σε κάθε σου κακή μέρα μη το βάζεις κάτω. Αντί να απογοητεύεσαι και να πιστεύεις ότι ''πληρώνεις αμαρτίες'' σε κάθε αποτυχία, πείσμωνε. Σήκω και ξεκίνα απ΄ την αρχή. Εξάλλου και ποιος δεν κάνει λάθη.

Κι εκφράσου επιτέλους  για όσα νιώθεις. Μίλα γι΄ αυτά που σκέφτεσαι. Θα δεις ότι η καθημερινότητα θα αλλάξει ύφος, τόνο, ένταση. Θα ξυπνάς το πρωί και θα εκτιμάς που έχεις μια δουλειά να ασχοληθείς, δυο-τρεις φίλους να μιλήσεις, την υγεία σου να περπατάς και να χαμογελάς. 

Και κάτι άλλο σκέψου:

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τα έχουν, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να γελάσουν και δεν μπορούν. 

Γιατί αυτό που είναι δεδομένο για σένα σήμερα, για τα μάτια άλλων ανθρώπων είναι ζητούμενο. Και αναγκαίο μάλιστα.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Τί σημασία έχει από πού έρχεσαι, τί γλώσσα μιλάς; 

Σημασία έχει που είσαι άνθρωπος. 

Άνθρωπος, όπως είμαστε όλοι. Και μεγαλύτερη σημασία απ΄ όλα είναι να είσαι ευγενής άνθρωπος. 

Να σηκώνεις τον διπλανό σου όταν πέφτει, όχι να τον σπρώχνεις στον γκρεμό.

Είσαι άνθρωπος και ξεχνάς συνέχεια τι θα πει αυτό.

 Ξεχνάς να σέβεσαι. Ξεχνάς να εκτιμάς αυτό που έχεις. 

Ξεχνάς να αγαπάς και να μοιράζεσαι γιατί έμαθες αλλιώς.

 Ξεχνάς ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι είμαστε ίσοι μεταξύ μας και στην πραγματικότητα δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτε. 

Ξεχνάς ότι η ευγένεια δεν κοστίζει αλλά κερδίζει. 

Ξεχνάς, γιατί οι εποχές σε άλλαξαν. Σε διέλυσαν άνθρωπε, σε κομμάτιασαν.

 Σε έκαναν να πιστέψεις πως αυτό που θέλεις θα το έχεις με το καλό ή το κακό.

 Σε έκαναν να μην νιώθεις πια για τον διπλανό σου. Να μη χαμογελάς. Να εκμεταλλεύεσαι για να πετύχεις.

 Σε έκαναν να πιστέψεις ότι η ευτυχία κρύβεται στα μεγάλα, στα υλικά. Ξεχνάς όμως από που ξεκίνησες. Ξεχνάς ότι οι πιο ευτυχισμένες στιγμές στην παιδική σου ζωή ήταν στα παγωτά, στα ποδήλατα, στη θάλασσα, στο σπίτι της γιαγιάς τα καλοκαίρια. 

Γιατί μεγαλώνοντας άλλαξες; Πού πήγε η αθωότητα, η καλοσύνη, η αληθινή ευτυχία; 

Ψάξε και γύρνα σ΄αυτή πριν τελειώσει ο χρόνος.